إسراء رزق السعدنى تكتب: أنا مصرى

أنا مصرى وده العنوان.. أنا فى بلدى لكن تايه ومش عارف أنا موجود فى أى مكان، وقالوا زمان فى وسط الضلمة هتلاقى شعاع النور.. لكن.. لكن أنا مش شايف الضلمة ولا عارف أشوف النور.. أنا تايه ما بين واقع بدور بيه على ذاتى وبين أحلام بتدمر حتى قبل ما تعمر فى مكان بلادى.. أنا بكتب أنا شاعر ومش شاعر بأى كلام ومش لاقى كلام يتقال على حيرتى ومش معئول أكون خايف ومن خوفى بنيت تمثال بيرعبنى.. أنا موجود...... أنا موجود ما بين أهلى وبين ناسى، لكن ناسى بياض أحلامى وباآسى أنا مغلوب على أرضى وبين جمهورى من نفسى عشان كان نفسى أشوف تشجيع كمان كان، نفسى ألاقى فى وطنى مكان ده مش معقول أكون عايش على أرضى بلا عنوان.

أنا مقهور على وطنى، لكن وطنى ناسى وجودى ومش مسئول.. ومش مسؤل أنا عن نفسى لو هجيت وقولت إنى مش راجع.... هههه وأروح أنا فين ده حتى الهجر مش نافع وبرجع تانى أتسأل أنا مين؟....أنا
إنسان ومش عارف يكون إنسان أنا إنسان ومش لاقى فى وطنه مكان.