أحمد محمد عبد الكريم يكتب: "كشف غياب"

وفى يوم غير باقى الأيام
داخل ومدرّس على فصله
ماسك كشفه
وده كشف غياب

واهو واقف جنب السبّوره
فى دقيقه انا هاوصف صوره
عن شكل الفصل المليان
والديسك الفاضى على يمينك
قدّام الحيطه وجنب الباب

والطفل الساكت على الكرسي
وفى عينه 100 الف جواب

وكعادة استاذنا يوماتى
تبدأ حصتنا
باخد غياب
___________

فبيبدأ ينده الاسماء,
وفى عز الدوشه والزيطه
فى طالب ساند على الحيطه

باين من وشه انه صغير,
يقوم شعره الاسود يتغيّر,
وتلاقى فى شعره ظهر الشيب !
ما هو بسمة صاحبه من قلبه عمرها ما تغيب.

وبراءة الاطفال فى عينيه ,
وملامح قلبه على الوش
كان لسّه صغير على الزمن الغش.

ساكت ....مخنوق
فينادى بصوته المكتوم
والساكت بينادى فى بوق ..
لكن مخروم !

استاذنا بينادى الأسماء
وسامعها الساكت
من همّه
من غمّه
وسامعها وكاتم
والقلب مش سايبه فى حاله
بيشد الدمعه من عينه

فبيصبر لحظه
يتذكّر صاحبه والحادثه.

كان شاطر دايماً فى الفصل بيجاوب على كل سؤال ,
كان عارف ايه اللى فى نفسى قبل ما يتقال,
وبيحفظ قرآن ويصلى ويصوم وكأنّه كبير.

كان عايش أكبر من سنّه,
وحافظ خطواته لحلمه ,

كان حلم حياته فى سوبر مان
ينقذ ويراعى الضعفاء ,
وبيضرب اصحابه الاشرار,
ويحب البنت ام ضفيره وبــ توكه ألوان.

وانا عمرى ما عرفته جبان
او
كسلان
وفى يوم غير باقى الايام
كان نازل هو و اخواته وجايين الصبح
وعلى غير العاده
ناسى الأدوات!
ناسى الكراسه المرميه
وكتابه بـ لغتى العربيه

وحساب وتاريخ وعلوم وحاجات
ناسى الدراسات !

ناسى الكوتشى اللى ينور
والشنطه من غير شدّاد !
ناسى التلوين على صورته على ضهر الصفحه
المسودّه حِداد !
نسيوا الأولاد !
ناسيين الفينو بمربى,
نسيوا المصروف.
نازلين فى طريقهم على غفله
ولا قرّب خوف.
ركبوا الاوتوبيس
وعلى غير العاده ..نسيوا التهييص
وقاعد بيفكّر لو بكره يوم الاجازات
هارجع من برّا وبسرعه هاخلص واجبات
وفى اخر اليوم خروجتنا ولا كل الخروجات .

نسيوا الأولاد !
البوسه على جبهة ماما ...قبل ما تنام
ومقلمته على وش المكتب مليانه اقلام
واقلام الوان ما بتكتبشي
وان كتبت خط
ما تلونشي
وتحس انها عرفت
اننا كشفنا حكايتها
الدنيا !
فضّت الوانها من جوّا
غطّت براءتها.

ويكمّل استاذى الاسماء
والقطر اهو خارج دلوقتي
وفى الباص ..سارحين الاولاد
واهو كله عايش فى خياله
وقدرهم مستنى مكانه.

نسيوا الاهمال !
نسيوا ان العامل كان نايم او غيره عيّان
سوّاق سرحان
والشعب كان هايص فى الكوره واجوان !

نسيوا المسئول اللى بيشجب او حتى يدين
نسيوا ان السلطه هتتعطف تدينا تعويض
وتصبّر حرقة أهالينا بمليون ملّيم !
نسيوا ان دمى اللى بيجرى اغلى بكتير!

نسيوا التنطيط !
فى وسط صحابى فى الشارع
واخويا صغير فى البيت
نسيوا التخبيط !
لما نتخاصم على اوضة ماما,
او لعب الكوره فى الصاله,
والحضن وضمّه بحنّيه لما اغلط وارجع زعلان
نسيوا الإنسان !!!


وعملوا تحقيقهم كالعاده,
ونتايج دايماً متعاده.
تقصير من سيّد مسئول
طب نرجع طيّب لقانون
متفصّل... وبيحمى فساد
رخّص من دمّى ومن دمّك
يخدم اوغاد !

نسيوا الأسياد !
نرجع لقانونهم وقاضيهم
نرجع لحاكمهم وماضيهم
ودليل براءتهم فى المكتب
وفى وقت العوزه يكون موجود.

وفى الآخر دايماً ده قدرنا
وفى يوم هنشوف اللى قتلنا
وده يوم مشهود.
ولا فيها محامى هيترافع ولا حتى شهود
وهننسى تحقيق الدنيا .

ويكمّل استاذى الاسماء
ولحد لقاءنا فى الجنه يا صاحبي
انا هفضل مشتاق .

ويكمّل استاذنا الاسماء
ويقرّب اسمه
اللى انا منتظره
ما انا حافظه
انا عارفه كويس.

استاذنا مش واقف ثابت,
وقلبه مطبوع على وشه,
بيكسّرمن حاجز الخوف
وهيبدأ من حرف فى اسمه,
والفصل سُكات!
ما اصعب اسمه على لسانه,
ووقت الحصّه بيعدّي
استاذنا مش لاقى كلامه,
ويبص على الديسك الفاضي
يتذكّر
وادى جرس الحصّه بيتأخّر
فيرمى من ايده الاوراق
والدمعه بترِفّ فى عينه
ومكسوفه الدمعه من الطلّاب,
راح رايح واقف على طرف الباب
فيقوم الساكت من همّه
ويقوله
انا صاحبى غيـــاب !!